Sandra Brandt over het Happinez Festival

Het weekend van 11, 12  en 13 september vond het Happinez Festival plaats. Geluksroute was daar een onderdeel van en ik mocht daar, samen met enkele andere bijzondere mensen, geluksbrenger zijn. Op een mooi plekje in het gras stond een prachtige uitnodigende tipi klaar.

Drie dagen lang konden bezoekers van het festival hier komen ervaren wat geluksroute met je doet.

Geluksroute
Wat maakt jou gelukkig en wat wil je daarvan delen? Dat is de uitnodiging van Geluksroute.  Geluksroute is al in veel steden te bezoeken. Afgelopen februari was in Haarlem de derde editie en deelden zo’n 200 mensen iets wat hen gelukkig maakt, verspreid over de hele stad. Onbetaalbaar.

Het is in woorden moeilijk te vatten, maar je kunt je misschien voorstellen dat gratis een massage ontvangen een stuk meer van je vraagt dan een massage krijgen als je ervoor betaalt hebt. Bij Geluksroute mag je het ontvangen omdat iemand het met jou wil delen.

Onrust in mijn gedachten
Op het Happinez festival was mijn insteek: aandacht geven aan mama’s. Ik had enkele tools achter de hand maar er lag niets van tevoren vast. In de auto op weg naar het festival buitelden de kritische stemmen door mijn hoofd. ‘Wat ga je nou eigenlijk doen daar?’ ‘Als je geen plan hebt is het dus gedoemd om te mislukken’.

Ik voelde me uiteraard niet prettig door die gedachten. Gelukkig had ik in de gaten dat het ‘de stemmen’ waren en niet IK! Ik zei tegen mezelf: ‘loslaten die hap, als je in je element komt doe je precies wat goed is.’ En dat bleek te werken

Snelle start
Op het festival aangekomen had ik net even tijd om Marike van IJssel (initiator van Geluksroute) en geluksbrenger Marjolein Vink een knuffel te geven en toen stonden er al drie dames stil voor de tipi. ‘Aandacht voor mama’s!’ riep ik uitnodigend. Het waren een moeder met twee dochters die allebei ook weer moeder waren. Ze stapten nieuwsgierig ‘mijn tipi’ in.

Harmonie
De rits deed ik dicht, het bracht letterlijk rust in de tent. Buiten was het een drukte van belang. Nadat we een kort gesprekje met elkaar hadden, gaf ik een schrijfopdracht, ooit geleerd bij een cursus van Linda Ruigrok. Ze mochten het woord HARMONIE verticaal opschrijven waarna ze daarop associeerden en per letter een woord of zin aanvulden. Zo vulde één van de dames het in:

H eeling
A ffectie
R ust
M ogen zijn  (op alle mogelijke manieren)
O ver spelen (de bal mag soms best even weg, naar de ander.)
N aasten liefde
I edereen   (harmonie met iedereen)
E mpathie 

Waardering
Eén van de dochters kwam niet verder dan het verticale woord. Ondertussen liet zij haar kritische stemmen de overhand nemen, zonder zich bewust te zijn dat het haar innerlijke criticus was in plaats van zijzelf. Ik vroeg de drie dames ieder een woord van waardering voor elkaar uit te spreken. De zus met de kritische stemmen bleek het lastig te vinden het compliment zonder weerlegging te ontvangen. De blijk van waardering is echter bedoeld om gewoon ontvangen te worden. Kritische stemmen mag je daarbij loslaten, legde ik haar uit.

Potje liefde
Het was net dat zetje wat ze nodig had. Ze kon vervolgens ontvangen wat ze te horen kreeg. Maar daarna verviel ze weer in het oude patroon en zei dat ze niets van de opdracht ‘bakte’. Ik negeerde dit en vroeg: ‘heb je een potje liefde nodig of een potje geluk’. Ze antwoordde: ;een potje liefde’.

‘Dan ga ik die voor je maken’, zei ik. En met mijn hartenknipper stanste ik hartjes uit papier, deed ze in een leeg jampotje met een dekseltje waarop stond: ‘Potje Liefde’ en overhandigde dat aan haar met aandacht en zei: ‘het ging niet om de opdracht, dat was niet wat je nodig had, dit is wat je nodig hebt en hierbij krijgt, alsjeblieft!’

Lisa Portengen
Toen mijn bezoekers de tent verlieten stond daar ineens Lisa Portengen voor me. Zij was drie dagen volgeboekt als spreekster vanuit haar bedrijf Smart&Sexy. We hebben al jaren contact via social media en kennen elkaar van haar Smart&Sexy picknicks in Amsterdam. Ze deed eerder een theatertour door heel Nederland en lanceerde dit jaar haar eerste boek: Het regent geluk.

Ook al hebben wij elkaar in de afgelopen 6 jaar hooguit 4 keer live gezien, we hielden een lijntje. De geboorte van mijn drie kinderen  kreeg ze bijvoorbeeld al snel te weten en tijdens één van de picknicks bleek haar op te vallen hoe ik met mijn dochter (toen nog baby) omging.

Zwanger
Afgelopen zomer vertrouwde ze me per DM op Facebook toe dat ze zwanger was en het nog niet voluit in de media bracht. We spraken elkaar over zwanger zijn, in je eigen kracht blijven, het krijgen van mijn derde kind met alleen mijn partner erbij en niemand anders. Ik schreef destijds een document om andere vrouwen te ondersteunen in hun kracht te blijven tijdens zwangerschap en bevalling en Lisa wilde dit graag ontvangen.

Ondertussen kreeg ik ook door dat ze rust nodig heeft. Meer rust en aandacht voor zichzelf en haar kind, dan ze nu neemt.

Rust in de tent
Nadat ze klaar was met haar boekpresentatie op het Happinez festival zou ze me misschien even komen opzoeken bij de tipi, had Lisa gezegd. Na een knuffel wilde ze weer gaan. ‘Ik moet weer door!’ Haar assistente wachtte op het pad voor de tent. Ik zei: ‘Kun je niet heel even in de tent bij me komen?’ ‘Ik heb maar 1 minuut!’ was haar antwoord. ‘Nou, dan kom je 1 minuut in de tent!’. Ze had het duidelijk zwaar, ook al is ze qua zwangerschap nog niet heel ver. Ik deed haar schoenen uit en ze kwam met enige voorzichtigheid de tent in.

Ik ritste direct de tent dicht en we sloten ons even af van de buitenwereld.

Kindje wiegen
Ze was moe, ze stond in opperste actie stand voor wat ze hierna moest gaan doen. Ik zei: ‘ga even liggen als je wilt, je hoeft niet te blijven zitten’. ‘Maar ik heb maar 1 minuut joh!’ ‘Dat is dan 60 seconden liggen!’ kalmeerde ik haar. Ze pakte twee kussentjes en ging op haar zij liggen.

Ik tune-de in op wat nodig was. Stilte. Even niets hoeven zeggen, even niets hoeven horen. Ze sloot haar ogen.

Een tikje onwennig maar toch vastberaden dat het een goede keuze was vroeg ik haar: ‘mag ik jou en je kindje even wiegen?’ Ze stemde in. Ik liet haar buik met rust in de wetenschap dat ze daar waarschijnlijk al teveel wordt aangeraakt door de buitenwereld. Ik deed mijn hand op haar zij/onderrug en husselde haar rustig met mijn aandacht voor haar, haar buik en het kindje daar vanbinnen. Ze zuchtte. En ontspande rustig.

Monsterlijk loslaten
Wederom moest ik even over een inwendig drempeltje om te zeggen wat ik voelde dat nodig was om te zeggen. Ik zei: ‘Eigenlijk hoef ik het niet te zeggen, je bepaalt je eigen pad, je bent een volwassen vrouw maar ondertussen denk ik: je bent monsterlijk productief,  maar je zou monsterlijk moeten zijn in loslaten. Ik zie voor me dat je je vastgrijpt aan die ene grasspriet terwijl je los mag laten, los moet laten in het belang van jezelf en in het belang van je kindje’.

‘Maar hoe dan?’ vroeg ze. Ik zei: ‘je probeert nu met je hoofd een antwoord, een vorm te vinden maar je doet het nu hier in deze tipi: dit is loslaten.’

Hierna vertelde ik haar  een emotioneel verhaal over mijn twee oudsten waarmee ik in het ziekenhuis heb gelegen met weeënremmers door de vele harde buiken en omdat ik in eerste instantie niet erkende dat rust houden noodzakelijk was.

Werkelijke aandacht raakt
Ik bleef na afloop in gedachten nog even bij Lisa en liet het daarna weer los. Voor mijn gevoel was er wezenlijk iets aangeraakt, iets gedaan wat gedaan moest worden, iets gezegd dat gezegd moest worden. Liefde geven, werkelijke aandacht voor de mens, dat raakt ook mij.

Met toestemming heb ik dit over dit bijzondere moment mogen schrijven want het was ook helemaal prima geweest als het daar in die tent was gebleven. Ik dacht even mijn roeping te hebben gevonden. Zwangere en drukke vrouwen ondersteunen in het werkelijke contact met zichzelf en hun kindje. Maar alles mag ontstaan zoals het als vanzelf ontstaat. Wie weet hoe het loopt.

Sandra Brandt

Meer weten over Sandra Brandt? Lees het interview met Sandra in Wat maakt jou rijk.