De (low budget) reisavonturen van Lianne van Asten #2

Geplaatst op 13 oktober 2015

Lianne van Asten (26) doet de komende tijd in haar gastblogs voor De Rijke Meisjes tweewekelijks verslag van haar low budget leven in het buitenland. Haar vorige blog lees je hier. Vandaag blog #2.

Een nieuw thuis

Dromerig staar ik over de daken van de huizen die dicht op elkaar op de heuvel zijn gebouwd. Erboven een strakblauwe hemel met een stralende zon. Iets verderop staat een man met een gitaar en een microfoon. Hij zingt nummers van Coldplay. Af en toe gooit iemand geld in de open gitaartas die voor hem ligt. Ik slaak een langzame en lome zucht. Ik kan bijna niet geloven dat ik twee maanden geleden nog van hot naar her rende voor de verschillende werkopdrachten die ik nog had in mijn laatste week voor mijn vertrek. Hoe leuk het werk als trainingsactrice ook was, het bracht ook veel stress met zich mee, omdat ik nooit zekerheid had over het aantal opdrachten en dus over mijn inkomsten.

Mijn leventje hier in Lissabon is meer ontspannen en dus stukken aangenamer. Ik ben helemaal gewend en voel me echt thuis in deze stad en in het hostel waar ik werk en woon.

De eerste maand deed ik 6 ochtenden in de week het ontbijt. Dit hield in dat ik al het voedsel aanvulde dat werd gegeten en daarnaast maakte ik de keuken en de verschillende terrassen schoon. Een maand met erg weinig slaap aangezien ik veel ging stappen met alle mensen die ik in het hostel ontmoette maar vervolgens wel om 8.00 uur in de ochtend weer paraat moest staan voor het ontbijt. Ik kan me nachten herinneren dat ik maar 3 of 4 uur sliep. Een middagdutje na het werk werd bijna standaard. Aan de ene kant vermoeiend, maar aan de andere kant zo leuk!! Met mijn werk in Nederland kon ik dat niet maken. Ik ging ook vrij weinig stappen, want ik moest wel fris en fruitig op mijn werk verschijnen. Maar hier kan je met een kater en zwaar slaaptekort prima een keuken schoonmaken.

Sinds een maand sta ik bij de receptie. Geluk bij een ongeluk: De stagiaire die zou komen had afgezegd en daardoor was er iemand nodig bij de receptie. Dus stelde ik voor dat het mij erg leuk leek om het werk bij de receptie te leren. Mijn baas stemde in en voor ik het wist zat ik achter de computer om het systeem te leren.

Nu ik er een maand werk, heb ik al veel geleerd. Het is zo leuk om de nieuwe gasten welkom te heten, ze alles uit te leggen en ze een eerste goede indruk te geven van het hostel. Daarnaast werk ik nu veel meer samen met mijn collega’s en dat is zo tof, want ze zijn echt mijn vrienden geworden! We lachen dan ook heel wat af achter de receptie.

De mensen hier in Lissabon zijn sowieso ontzettend relaxte en open mensen. Maak je vooral niet te druk om dingen en als je 15 minuten te laat op je afspraak verschijnt is dat absoluut geen probleem. En voor mij is vooral dat laatste ideaal aangezien ik altijd standaard 5 minuten te laat ben! In Nederland not done, hier maakt het niks uit. Fijn!

Het applaus van de mensen om de zingende straatartiest halen mij uit mijn dagdroom. Ik sta op van het bankje en loop door de straten richting het hostel. Lissabon wordt de stad met de zeven heuvels genoemd. Dat is ook wel te merken. Ik loop constant een heuvel op en dan weer een heuvel af. En het zijn geen kleintjes! Als het boven de 30 graden is, dan is dat erg vermoeiend! Soms zie je hier en daar iemand uitglijden, want de tegels zijn nogal glad overal. Altijd weer een hilarisch gezicht. Zelf ben ik (nog) niet gevallen. Als ik weg glijd krijg ik het nog steeds voor elkaar om net overeind te blijven staan.

Genietend kijk ik om mij heen. Al die kleuren en al die mooie tegels tegen de muren. En die balkonnetjes! Wat een pracht van een stad! Bij elk uitzichtpunt sta ik even stil om alles in mij op te nemen.

Eenmaal terug in het hostel wordt ik meteen door iemand aangesproken: ‘Can you tell me where the supermarket is?’ Dit is helaas het nadeel van wonen op de plek waar je werkt. Ook als je niet aan het werk bent, wordt je constant door gasten aangesproken met verschillende vragen of opmerkingen. En aangezien ik het flauw vind om dan te zeggen dat ik niet aan het werk ben, help ik ze meestal even. Dus ik neem ze mee naar de receptie, pak een kaart van de stad en begin met de zin waar we altijd mee beginnen: ‘We are here on the map…’

Als ik aan het werk ben doe ik een ketting met naamplaatje om en hoop daarmee het verschil aan te geven aan gasten:

Met naamplaatje = aan het werk. Zonder naamplaatje = vrije tijd.

Helaas werkt het maar minimaal. Ach ja, zo erg is het nu ook weer niet. Meestal leg ik uit dat ik ook in het hostel woon en voor je het weet heb je weer een leuk gesprek.

Het leukste van wonen en werken in een hostel is juist de verschillende soorten mensen die je elke dag ontmoet. De meest uiteenlopende figuren lopen er rond. Natuurlijk ontzettend veel leuke mensen maar soms ook wel wat uitgesproken persoonlijkheden die voorbij komen.

Zo kwam ik tijdens het stappen een keer een jongen van het hostel tegen die nogal dronken was en besloot zijn shirt uit te trekken en met zijn bezwete lijf tegen mij op te schuren. Tja, daar wordt je toch niet heel erg blij van…

Ook was er een keer een dame van ruim in de vijftig die graag haar hele levensverhaal aan mij wilde vertellen. Maar dan op een manier dat je je afvraagt wanneer de zin eindigt en je vriendelijk aan kan geven dat je ondanks haar verhaal nu toch echt weer aan het werk moet. Supertof hoor, dat ze haar verhaal met mij wilde delen maar niet heel handig in een overvolle keuken die ik in orde moest houden.

Of van die groepjes bestaande uit 18 jarige meiden. Er is altijd 1 die de moederrol op zich neemt en alle beslissingen maakt terwijl de andere meiden zonder klagen volgen.

Maar daarnaast kom je ook zo veel toffe mensen tegen! Een artiest uit Brazilië met zijn gitaar. We zaten met een hele groep op het terras en de hele avond werden er verschillende liedjes gespeeld en gezongen.

Of een 18-jarige Nederlandse jongen die besloot in zijn eentje de Santiago De Compostela te gaan lopen. Hoe stoer is dat! Ik heb hem wel even het advies te geven om de helft van zijn bagage te dumpen aangezien hij 20 kilo op zijn rug mee moest gaan sjouwen. En zo zijn er nog zo veel meer mensen waar ik over zou kunnen vertellen! Echt, ik verveel mij nooit daar!

Na twee maanden kan ik zeggen dat het enorm genieten is! Ik voel een enorme vrijheid en neem het er ook van. Wil ik stappen, dan ga ik stappen. Wil ik een middagje niks doen, dan doe ik ook niks. Ik maak helemaal mijn eigen keuzes en ga voor wat ik wil doen. Veel meer dan dat ik in Nederland deed. En naast al de vrijheid blijheid is het ook lekker om te werken, nieuwe dingen te leren en wat verantwoordelijkheid te hebben.

Het is fijn om te ontdekken hoe ik in een stad ver van thuis mij ook thuis kan voelen. Home is where the heart is. Tja, het klopt wel!