advies

Er is iets bijzonders met overprikkeld zijn. Je kunt het zijn, terwijl iemand anders in dezelfde situatie dat niet is. Of sterker nog, terwijl jij het gisteren in dezelfde situatie misschien niet was. Zijn het de prikkels?

Ik weet wel hoe ik overprikkeld raak. Sowieso eerder dan menig ander omdat ik een hyper mega overgevoelig persoon ben. Maar er is iets grappigs aan. Als ik overprikkeld ben in contact met anderen (ook als alleen mijn kinderen er zijn) irriteer ik me aan mezelf. Zodra ik echter mijn overgevoeligheid en overprikkeldheid erken en omarm (‘het is oké’) neemt de lading al af. Als ik het irriteren/klagen in mezelf dan omturn in het benoemen van een behoefte sta ik weer aan het stuur en kan ik het tij keren.

Dus van de gedachte: ‘sjonge wat een drukte hier om me heen’, naar de gedachte: ‘ik heb behoefte aan rust en wel NU’, naar daadwerkelijk weglopen uit de situatie of anderen vragen wat zachter te doen of te focussen op ademhaling en rustig worden in mijn lichaam.

Laatst kwam ik thuis en hadden drie kinderen tegengestelde wensen die ik tegelijkertijd wilde inwilligen. Dochterlief wou een sapje maken met het sapapparaat, zoonlief een spelletje doen en de jongste werd boven net wakker en moest uit bed gehaald worden. Doorgaans niet iets om direct overprikkeld van te raken zou je zeggen maar deze middag voelde ik me al anders. Toen de oudste twee ook nog in strijd kwamen met elkaar kwam er ‘kortsluiting’ in mijn hoofd. Tierend liep ik door het huis en smeet een boek op de grond. En daarna haalde ik de jongste uit bed. De ontlading en het weglopen hadden het resultaat dat ik weer rustig kon nadenken over wat er nodig was. Rust in huis. En vooral, liefdevol contact.

Lees verder »Sandra Brandt blogt over overprikkeling en boze uitspattingen